عصرانديشه asre andisheh

گاردین| توبی لیت:

امروزه بسیاری از افراد قلم در دست می‌گیرند تا کتابی بنویسند اما مشکل اینجاست که بسیاری از آنها فکر می‌کنند در اوج علم و دانایی هستند و هیچ چیز در دنیا برای آنان برای یادگیری وجود ندارد. بسیاری از نویسندگان تلاش می‌کنند از تصاویر مرتب و کلمات زیبا در نوشتن اثر خود بهره ببرند اما تا کجا می‌توان با کلمات بازی کرد؟! اینجاست که همه چیز تکراری می‌شود و هیچ چیز جدیدی در آن نمی‌یابید. نویسندگان بد به نوشتن مطالب بد ادامه می‌دهند زیرا دلایل خاص خود را دارند که به زعم خود دلایل بسیار قانع‌کننده‌ای نیز هستند. یکی از دلایل بد نوشتن این است که بر اعتقاد خودمان تأکید کنیم و راه یادگیری را بر خود ببندیم. نوشته‌های بد به صورت تدافعی نگاشته می‌شود اما نوشته خوب خود را رها می‌کند و به قضاوت را به خواننده می‌سپارد. نویسندگان بد معمولاً احساس می‌کنند داستانی برای گفتن به دیگران دارند. داستانی که ممکن است در کودکی از زبان مادربزرگشان شنیده باشند و تا وقتی داستان را برای دیگران نقل نکنند احساس آرامش نمی‌کنند اما از آنجا که اطرافیان آنان نیز از همان داستان اطلاع کردند جرات فاش موضوعات خاص یا بسط اتفاقات را ندارند و در نتیجه داستانی غیرقابل‌قبول به دیگران عرضه می‌کنند. نویسندگان بد معتقدند چیزی در دنیا برای یادگیری وجود ندارد و آنان در اوج دانایی به سر می‌برند و اگر تا کنون اثری از آنان منتشر نشد یا معروف نشدند تقصیر دنیای ادبی است. این تفکر که من به موفقیت نزدیک شده‌ام پس بهتر است همین‌طور به کار خودم ادامه دهم بسیار خطرناک است. نویسنده بد همیشه می‌گوید: «من می‌خواهم این مطلب را بنویسم!» اما نویسنده خوب می‌گوید: «این مطلب در حال نوشته شدن است!»